“Accountant dus!” zegt ze met een zucht. “en als ik mijn werkgever mag geloven nog een behoorlijk goeie ook”.
Ik kijk naar de jonge vrouw die tegenover me zit. Bij binnenkomst trof direct haar krachtige, kordate en spontane manier van doen en het gemak waarmee ze snel en prettig contact maakt met de voor haar onbekende vrouw die ze heeft gemaild omdat ze op zoek is naar een loopbaancoach. Met mij dus.
De invloed van ouders en omgeving
In beknopte zinnen vertelt ze over het familiebedrijf van haar ouders, hoe ze daar van jongs af aan in heeft meegeholpen. Dat haar ouders zo trots op haar waren omdat ze zo goed kon leren. En over de droom van haar ouders dat het bedrijf, dat zij met zoveel liefde en hard werken hadden opgebouwd, op een dag zou worden overgenomen door een van de kinderen.
Ze was een extraverte puber die met gemak het gymnasium doorliep, zonder er echt hard voor te hoeven werken. Ze genoot van haar sociale leven, vriendjes en sport, was eigenlijk niet bezig met haar toekomst. En toen ze na haar eindexamen eigenlijk niet zo goed wist waar haar interesse nou werkelijk naar uitging, lag het voor de hand dat ze een opleiding zou kiezen die aansloot bij haar capaciteiten, maar nadrukkelijk ook een goede voorbereiding zou zijn op de overname van het familiebedrijf.
En, zoals verwacht, verliep de studie ook zonder noemenswaardige problemen. Ze had daarna in no-time een traineeship bij een gerenommeerde accountancy firm te pakken en binnen een paar jaar een mooie eigen klantportefeuille opgebouwd. En een eigen assistent. Prachtige carrière tot nu toe, waar menig 29-jarige jaloers op zou zijn.
“Maar het geeft me totaal geen voldoening”, bekent ze verdrietig.
De confrontatie met gemaakte keuzes
Met haar ouders heeft ze inmiddels het gesprek gevoerd over de overname van het bedrijf: Dat gaat ze niet doen. Ze zag tegen het gesprek op, maar haar ouders hadden daar heel goed op gereageerd.
Misschien had ze de verwachting van haar ouders voor zichzelf groter gemaakt dan dat deze eigenlijk was? Was de druk die ze voelde meer door haarzelf opgelegd dan vanuit de familie? Heeft ze ooit wel eens te tijd genomen om echt stil te staan bij haar eigen verlangens en behoeften? Of heeft ze zich altijd laten leiden door datgene wat anderen van haar verwachtten? Omdat ze zo’n goede leerling was? Omdat er altijd zo’n prettige harmonie heerste in het gezin?
Vier maanden later….
“Ik heb gesolliciteerd bij Het Rode Kruis en raad eens…..? ik ben uitgenodigd voor een gesprek!”
De afgelopen maanden heeft ze hard gewerkt aan het vergroten van haar inzicht in haar talenten en drijfveren. Samen zijn we op zoek gegaan naar de onbewuste belemmeringen en hebben we gekeken naar kwaliteiten en valkuilen. Aan de hand van haar persoons- en arbeidsmarktprofiel heeft ze vervolgens haar zoektocht naar nieuw werk verder geconcretiseerd.
Zeven maanden later stuurt ze me een bericht: “Dankjewel voor al je hulp en je vertrouwen! Deze nieuwe baan past helemaal bij mij en zonder jou had ik deze stap nooit kunnen zetten”. Ze heeft de plek gevonden die bij haar past. Bij wat ze kan, wat ze leuk vindt en bij wat ze belangrijk vindt in haar leven. Deze baan past bij wie zij is. Als mens en als professional.
Net als vele anderen die haar voor mochten gaan, heeft zij ingezien dat er maar 1 antwoord mogelijk is op de veel gestelde vraag:
“Later als ik groot ben word ik ….? MIJZELF!”