Het Volkskrant artikel ‘Neem op tijd afscheid van je werk’ geeft een beeld van de zwoegende, ploeterende mens die, met nadering of overschrijding van de pensioenleeftijd en op merkbare afstand tot een naderende dood, er maar niet in slaagt om te stoppen. Het arbeidsethos is eigenlijk een neurose, eendwangmatigheid in jongere jaren ontstaan. Via opvoeding en school aangekweekt. Geïndoctrineerd en in stand gehouden door opvattingen vanuit onze christelijke traditie.
“Ledigheid is des duivels oorkussen”
een ledig mens is een duivels oorkussen. Daarmee werd bedoeld: wie lui is, wordt door de duivel als kussen gebruikt. En als de duivel zijn hoofd op je te rusten legt, kan het natuurlijk alleen maar verkeerd aflopen. En daar past bij:
“In het zweet uws aanschijns zult gij brood eten, totdat gij tot de aarde wederkeert” (Genesis 3 vers 19).
Deze neurose leidt tot keuzedwang waaraan niet te ontsnappen valt, een leven lang. Een volledige toewijding aan werk kán natuurlijk gegrondvest zijn in een (on)bewust gedragspatroon dat een mens identiteit geeft, een gevoel van eigenwaarde, een masker. Én deze toewijding kan ook van binnenuit komen, uit een oprecht besef van vervulling, van geméénde dienstbaarheid aan de ander, kortom aan zinvol leven.
Zoals gezegd wordt aan het slot van het interview met Willem Marcelis, in deze zelfde Volkskrant: “De zin van het leven is voor mij helder: er zijn voor de ander”. Voor ondergetekende is dat óók helder. Leven is waarde toevoegen, voor mijzelf en (daarmee) aan de ander. En dat kan in de 3e levensfase goed en niet goed gaan.
Leef bewust. Kies daarvoor in werk, en in privé net zo goed. Vermijd bullshit banen, en bullshit vrije tijd. Vermors je tijd niet, kies bewust voor een leven dat past. Neem afscheid van nep.
